Κατά την πρώτη υπόθεση ένας φορολογούμενος υποστήριξε ότι κατέβαλε πάνω από 29.000$ ως ιατρικά έξοδα που πραγματοποίησε το 2012 για την γονιμοποίηση ξένου ωαρίου με το δικό του σπέρμα και την εν συνεχεία εμφύτευσή του σε παρένθετη μητέρα στην Ινδία. Ο φορολογούμενος αξίωνε 1.400$ για τα μεταφορικά έξοδα στην Ινδία και 400$ για έξοδα φαγητού κατά την εκεί διαμονή του. Ωστόσο, το Δικαστήριο έκρινε ότι δεν θα έπρεπε να έχει φορολογική έκπτωση βασιζόμενο στον ορισμό του «ασθενή» στο Φορολογικό Νόμο. Σύμφωνα με τη σχετική διάταξη τα ιατρικά έξοδα που έχουν φορολογική έκπτωση γίνονται «για λογαριασμό του ασθενή που έχει ανάγκη ….. από μεταμόσχευση οργάνου». Το Δικαστήριο έκρινε ότι η κυοφόρος στην οποία εμφυτεύεται το έμβρυο δεν εμπίπτει στην έννοια του «ασθενή» όπου σύμφωνα με το νόμο περιλαμβάνεται ο φορολογούμενος, η σύζυγός/σύντροφός τους και τα παιδιά του.
Στη δεύτερη υπόθεση ένας φορολογούμενος αξίωνε να του επιστραφούν 81.000$ ιατρικά έξοδα από τα οποία 64.000$ σχετίζονταν με αποζημίωση που κατέβαλε και με τα ιατρικά έξοδα της παρένθετης μητέρας. Αφού απορρίφθηκε το αίτημά του αυτό, επανήλθε επικαλούμενος ότι τα ομόφυλα ζευγάρια ανδρών υφίσταντο διακριτική μεταχείριση κατά τις φορολογικές ρυθμίσεις. Συνεπώς, το ζήτημα που καλούνταν να επιλύσει το δικαστήριο ήταν κατά πόσο η μη φορολογική έκπτωση των εξόδων που πραγματοποιούνταν για παρένθετη μητρότητα παραβίαζε την διάταξη για την καταπολέμηση των διακρίσεων του Καναδικού Χάρτη των Δικαιωμάτων και των Ελευθεριών. Το Φορολογικό Δικαστήριο έκρινε ότι στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν υπήρξε καμία διάκριση εις βάρος του από τη στιγμή που οι δαπάνες για την παρένθετη μητρότητα είναι μη εκπιπτόμενες για όλους είτε πρόκειται για ετερόφυλα ζευγάρια είτε για ομόφυλα ζευγάρια γυναικών ή ανδρών